Een nieuw hoofdstuk

Iedere keer zei ik tegen mezelf dat ik voordat ik ging reizen nog een blog moest schrijven. Naja, dit is in ieder geval mislukt! Ik ben al begonnen met mijn reis en nog geen woord op papier (of naja, geen woord in Word). Dus dit verhaal is van de afgelopen maand!

Aller eerst mijn verjaardag op 8 april. Ik had me hier al op verheugd toen ik nog in Nederland was. Ik ging er namelijk vanuit dat ik dit met al me nieuwe vrienden kon vieren en grote party. Nou dit viel dus even vies tegen. Bijna niemand was er met mijn verjaardag. Alleen Bolette en Susanna waren nog in Sydney te vinden. Mijn dag was dan ook best wel saai. ’s Ochtends kwam ik beneden in de keuken en toen stond de hele tafel vol met cadeaus. Het waren allemaal cadeaus van het Opera House waardoor ik mijn tijd in Australie kon herinneren. Van de kinderen kreeg ik natuurlijk tekeningen en die waren echt prachtig!! Vooral die van Jake, want hij heeft er voor zijn doen heel veel moeite ingestoken. In mijn pauze heb ik samen met Susanna koffie gedronken en taart gegeten bij Sergio’s Cakes. Bolette kwam ook nog even langs met Holly (haar hostkindje). Toen voelde ik me wel jarig, alleen vervolgens gewoon gewerkt en Agee zette me flink aan het werk. Ik moet wel zeggen dat ik vrij weinig heb uitgevoerd en haar maar heb laten praten – ‘It’s my birthday!!’. ’s Avonds ben ik samen met Bolette uiteten geweest naar de O Bar. Echt een waanzinnig uitzicht. De verdieping draait rond en je hebt dan een onwijs mooi uitzicht over heel Sydney. Super lekker gegeten en uiteindelijk nog een erg leuke en memorabele verjaardag gehad!

Ik had nog een paar dingen op mijn lijstje staan die ik heel graag wilde doen voordat ik zou vertrekken uit Sydney. Twee van die dingen waren de Blue Mountains en naast de Harbour Bridge lopen. Deze twee heb ik dan ook nog net op het nippertje kunnen doen. Samen met Bolette (Deense vriendin) ben ik naar de Blue Mountains geweest. Als ik verhalen hoorde van iedereen hoorde dacht ik dat Katoomba (de ‘hoofdstad’ van de Blue Mountains) echt zo’n bosdorpje was. Een klein hostel en een supermarkt, that’s it. Nou dat was totaaaal niet zo. Het is gewoon groter dan Northbridge (de plek waar ik woonde in Sydney). Veel meer winkels en restaurantjes. Heel gezellig was het daar. We hebben een bushwalk gedaan en verder nog meer gewandeld. Er zaten nogal wat pittige stukjes in en we kwamen er ook echt achter dat onze conditie niet zo goed is! (Na Bali heb ik geen een stap meer in de sportschool gezet en dit was te vernemen ook). We zijn ook via een heel steile trap naar de Three Sisters gelopen. Dit was wel erg steil naar beneden en dat valt dan nog wel mee. Totdat je weer naar boven moet lopen en tussen de tredes door kunt kijken – SCARY! Maar het uitzicht is heel mooi en het verveeld ook echt niet.
Met Susanna heb ik naast de Harbour Bridge lopen. Heel gek idee om over ‘DE’ Harbour Bridge te lopen. De zon ging onder rond de tijd dat wij er liepen en hierdoor kregen we echt een heel mooi uitzicht op het Opera House en op de City – Skyline.

En toen kwam de dag dat ik mijn tas en koffer moest inpakken (heb namelijk iets te veel gekocht afgelopen zes maanden waardoor ik een koffer heb aangeschaft en al een pakketje naar huis heb moeten sturen). Ik had verwacht dat ik het niet zo moeilijk zou vinden om afscheid te nemen van de familie, maar dit viel me toch zwaarder dan ik had gedacht. Jake wilde me niet meer loslaten en Leela probeerde in mijn koffer te klimmen (ze past er overigens ook in en ze stond er op dat ik haar mee nam!).. Ik had van Agee een kruidendoosje gekregen met alle Indische kruiden die gebruikt moeten worden in het overheerlijke Indische eten. ‘So, now you don’t have to buy it back home and you can think about me sweet girl! You are my family!’ Hoe lief is dat? Die zit dus al veilig in mijn koffer opgeborgen. Gelukkig weet ik dat ik nog even terug kom naar de familie om mijn koffer op te halen, dus een echt afscheid was het nog niet. Jason was ziek en hij wilde me ook nog doei zeggen. Veena zei al; ‘Don’t come too close, maybe she will be sick too!’ Ik dacht toen nog; nee joh, no problem. Ik word niet ziek!

Voordat ik het wist was de tijd voorbij en moest ik me haasten naar de bushalte. Ik zou met Patricia meeten op Wynyard om daar de trein te nemen naar het vliegveld. Drie tassen bij me (backpack, gewone tas en mijn tas met camera + polaroid camera), dus ik voelde me best een pakezel. Door de security en klaar om te boarden. Naja dat viel dus ook even tegen. Ik was natuurlijk mijn paspoort weer eens kwijt! Kon het nergens in mijn tas vinden. Dus ik als een wervelwind naar de security om daar te kijken of mijn paspoort is gevonden. Zij keken in een heeeeeeeeeel rustig tempo of er iets was gevonden. (Ik had maar tien minuten voordat ik MOEST boarden). Ze konden niets vinden. Dus ik weer terug sprinten (Toen dacht ik echt; was ik maar naar de sportschool geweest!!!) en toen had Patricia godzijdank mijn paspoort gevonden – ergens tussen papieren in een apart vakje. THANK GOD!
Anderhalf uur later kwamen we aan in Melbourne – vervolgens met een shuttle bus naar een station en toen moesten we nog 30 minuten lopen naar het hostel. Best wel pittig met mijn twee tassen. Backpack 15 kilo en dan ook nog een gewone rugtas van rond de 5 kilo. Snel inchecken in het hostel en gaan slapen. Volgende dag hebben we een stadswandeling gedaan in Melbourne. Er is hier een organisatie die gratis stadswandelingen geeft en wij houden natuurlijk wel van gratis! Ik kon mijn camera niet zo snel vinden dus maar foto’s gemaakt met mijn armmoedige iPhone 4! Die dag erg veel gelopen – eerst de stadwandeling en daarna zelf door de stad gelopen. ’s Avonds naar een rooftopbar geweest. Super tof hoe dat is. Ik gaf Patricia $20 en zij zou even wijntjes gaan halen. Vervolgens hoor ik haar tegen de barman zeggen: ‘ I think I gave you $50.’ Ik dacht dus dat ze zelf had betaald. Patries zei: ‘ Haha we hebben een wijntje voor $1, want we hebben $48 terug gekregen in plaats van $38!’ Dus ik keek haar een beetje raar aan en vroeg me af of zij had betaald. Ze dacht dus dat ik haar $50 had gegeven in plaats van $20. Ze heeft last van nachtblindheid en kan dus niet alles goed zien in het donker. We hebben dus de rest van de avond gratis wijn gedronken! Onze roomies kwamen ook nog langs en hebben een topavond gehad. Helaas voelde ik me die dag niet zo heel erg fit– erg last van mijn keel en geen stem meer over. Dit is sinds die dag nog niet over gegaan. Ik hoest mijn longen uit mijn lijf en de roomies zijn denk ik niet zo blij met me! Vandaag maar weer andere medicijnen gekocht met de hoop dat die beter aanslaan.

In eerste instantie wilden we die zondag al de auto gaan ophalen om de Great Ocean Road te gaan doen. Maar hier in Melbourne werd Kingsday gevierd en dit wilden we natuurlijk wel even meemaken. We hebben daarom besloten om de dag daarna de auto te gaan huren. Toen we weg liepen wilde ik mijn camera pakken zodat ik foto’s kon maken van de stad. En misschien zag je dit al aankomen (met drie tassen in Sydney en vervolgens twee tassen in Melbourne): Mijn camera weg! Geen idee waar ik die heb laten liggen, grote kans dat dit in Sydney is gebeurd op het vliegveld. Super kut! Voordat we Kingsday wilden vieren zijn we eerst nog langs het politiebureau geweest om een aangifte te doen. Deze vrouw was niet zo heel vriendelijk en bleef maar rare vragen stellen. Kan er helaas niets aan veranderen – gelukkig heb ik nog een andere camera mee. Wel heb ik een nieuwe polaroid camera gekocht!
Kingsday, dus natuurlijk moesten we wel iets van Oranje hebben en uiteindelijk hebben we een oranje stropdas gevonden en iets voor in het haar. Het zag er niet uit, maar dat maakt niet uit, het gaat om het idee! Voor het eerst in zes maanden heb ik weer een frikandel en kroket gehad en wat smaakte dat goed zeg! Het was nog niet zoals we het thuis hebben, maar het was toch een aardig goede poging. De tulpjes kwamen tevoorschijn en de Volendamse kledingdracht was te zien. 's Middags zijn we naar Brighton Beach gegaan. Dit is een strand bij Melbourne. Het strand hier is echt veel slechter dan in Sydney, maar deze was wel erg mooi! Er staan allemaal gekleurde strandhuisjes. Een erg mooi gezicht vanaf een afstandje en het was een perfecte middag om er heen te gaan. Ben Howard op de iPod en chillen in de zon op het strand. Niets om te klagen lijkt me. ’s Avonds weer eventjes naar de Rooftopbar geweest, dit keer maar een drankje en toen weer naar het hostel.

We moesten om 9.30uur de auto ophalen. Na alles doorgesproken te hebben konden we dan vertrekken – Op naar de Great Ocean Road!! Dit ging helaas niet zo makkelijk. Zes maanden in Sydney rijden in een automaat zorgt er voor dat je niet meer weet hoe een schakelauto werkt.. Twee blondjes bij elkaar konden er maar niet achterkomen hoe we de auto aan moesten zetten. Ik liep maar weer terug om te vragen of er een speciaal knopje was. Ze zei: ‘You have to press the clutch!’ Wat een clutch is wist ik niet … Totdat ze het ging tekenen – De koppeling natuurlijk. In plaats van de koppeling in te trappen trapten we beide de rem in. BLOND! Wel weer wennen om in een schakelauto te rijden. Een aantal keer is de auto afgeslagen, maar uiteindelijk toch gewend geraakt. Eerste stop was Geelong. Dit viel zwaar tegen dus meteen maar naar Torqay gereden. Britt, een meisje van mijn groepsreis, is daar aan het werk en die wilde ik graag nog even zien! Haar gezicht was echt priceless! Ze was zoooo blij om mij te zien en ik was zoooo blij om haar te zien! Patricia en ik hebben hier even een kopje koffie gedronken en daarna weer door gegaan. De Great Ocean Road is echt een waanzinnige weg. Super mooi uitzicht met veel rotsen, blauw water en witte stranden. Patricia reed en ik was de navigatie. Op zich niet heel moeilijk aangezien er maar een weg is. We hadden gedacht om verder dan Apollo Bay te rijden zodat de volgende dag niet zo ver hoefden te rijden. Maar aangezien we bijna bij iedere stop ook daadwerkelijk stopten, hebben we op een gegeven moment nog moesten haasten om in Apollo Bay aan te komen. Het wordt heel vroeg donker op dit moment en op de Great Ocean Road zijn geen lichten en de wegen zijn met veel bochten, het leek ons daarom beter om maar naar Apollo Bay te rijden. Dit was een heel groot hostel tussen allemaal bomen. Niet alleen voor jonge backpackers zoals wij, maar ook voor oudere mensen of voor gezinnen. Erg gezellig! We dronken een kopje thee in de woonkamer (met openhaard!) en kwamen in gesprek met twee Italiaanse jongens en een Duitser. Hele avond mee gekletst en het was echt heel gezellig. Uiteindelijk besloten om de volgende dag samen verder te rijden richting Portland! Aangezien we twee Italianen mee hadden, hadden Patricia en ik besloten dat zij mooi voor ons konden gaan koken.
Volgende dag om 7 uur in de auto, dat was het plan in ieder geval. Helaas zijn de Italiaanse jongens meer Italiaanse diva’s. Ze hebben een eigen föhn mee, een ochtend jas en ze zijn bang voor spinnen/slangen en andere ongedierte. Een van de twee reist ook met drie koffers …… Patricia en ik zijn meer de mannen in dit viertal! Toen we weg wilden rijden was het heel hard aan het regenen. En dit is eigenlijk ook niet veranderd. Toen we bij de Twaalf Apostelen aankwamen was het koud, winderig en erg nat. Toch mooie foto’s kunnen maken. Patricia en ik reden in een Hyundai i20. Een fel rode. We hadden al een andere auto dezelfde weg zien rijden, maar daar zat een ouder echtpaar in. Op een gegeven moment reden Patricia en ik achter de Italianen aan en we kregen steeds meer het gevoel dat ze niet wisten dat we achter hun reden en dat ze dachten dat wij voor hun reden. Dit was dus de andere Hyundai i20 met het oudere echtpaar. Overal waar die mensen heen reden, reden de jongens ook. We hebben geprobeerd te seinen, maar ze reageerden nergens op. Dus wij besloten ook maar om hun te volgen, anders raakten we ze kwijt. Uiteindelijk ging de auto ergens parkeren – de jongens naast deze auto en wij naast de jongens. Het gezicht was echt goud waard! Ze keken naar het oudere echtpaar en keken erg verbaasd … Vervolgens keken ze naar links en zagen ze ons. Patries en ik natuurlijk heel hard lachen en de jongens waren helemaal flabergasted! Het ouder echtpaar zei al dat ze dachten dat ze gevolgd werden en daarom gingen parkeren om te zien wie het waren. Dit was een heel grappige situatie en we hebben er nog vaak om gelachen!! De hele weg is het nog nat gebleven. Toen we uiteindelijk in Port Fairy aankwamen hebben we maar een cappuccino gedronken om weer wat op te waren. Patries en ik hadden besloten om terug te rijden naar Lorne (dicht bij Apollo Bay), om hier nog wat te zien en zodat we de volgende dag de auto nog wat eerder terug konden brengen (bespaarde weer geld en het weer zou niet beter worden). Dus helaas geen Italiaans eten voor ons. Erg jammer om afscheid te nemen van de jongens want het was toch wel erg gezellig!
Ik reed de weg terug naar Lorne. Patricia zocht op het internet naar een hostel, maar we konden er niet echt een vinden. Vervolgens gekeken of er misschien een hostel was in Geelong, maar deze was heel erg duur. Toch maar besloten om er wel heen te gaan. Vervolgens kwamen we bij het hostel en dit zag er echt niet uit! We zijn snel doorgereden en we zijn doorgereden naar Melbourne! Hier een hostel geboekt. De Great Ocean Road hebben we dus in twee dagen gereden. Als het weer beter was geweest met betere temperaturen en meer zon, dan hadden we vast wel drie dagen gereden. Maar met dit weer was het gewoon niet te doen. Erg jammer, maar misschien voor een andere keer?

Vanochtend hebben we de auto terug gebracht en weer terug gegaan naar het eerste hostel in Melbourne. Deze delen we weeeer met veel jongens. Ze hadden gisteravond nogal veel gedronken dus je kunt wel nagaan hoe het ruikt…

Morgen komt Lisa aan op het vliegveld en dan gaat het volgende hoofdstuk beginnen. Patricia gaat meteen door naar Byron Bay terwijl Lisa en ik nog een paar dagen in Sydney blijven. Wij vertrekken 4 mei met een nachtbus naar Byron om hier de eerste vier nachten door te brengen. Heb er erg veel zin in dat ze komt – de volgende blog zal dan ook zijn over mijn avonturen met haar!!!! Zie je snel Lies!

Nou genoeg om te lezen lijkt me. Over een paar weken ben ik weer thuis en dan kan ik alles nog in geuren en kleuren over vertellen!

Dikke kus,
Linda