It was worth waiting

Het is dan eindelijk zo ver! Ik heb mijn gezin gevonden. Ik had Rob (leraar op de PABO) en Peter & Selma (mijn tweede huis, hehe) gevraagd om mijn referentie te zijn. Veena, de vrouw met wie ik een gesprek had, wilde eerst deze referenties checken. Ik heb net de referenties gelezen die ze hebben gestuurd en het was echt super super lief! Thank you for that! Het lijkt me sterk dat ze deze referenties afkeurt dus ik mag officieel zeggen: IK BEN EEN AU PAIR! En ik kan maandag al beginnen. Ik zal even een beeld proberen te schetsen van het huis waar ik kom. Probeer niet jaloers te worden alsjeblieft :).

Laura bracht me naar het gezin toe waar we om half 7 zouden moeten zijn. Het was natuurlijk rond zes uur spitsuur op een vrijdagavond, dus jullie kunnen je wel indenken hoe druk het dan wordt op de weg. We kwamen dus ook om 7 uur pas aan bij het gezin. Laura en ik reden door de straat en we zagen allemaal hele grote huizen en dikke auto’s voor de deur staan. We moesten bij nummer 45 zijn, maar toen we daar stopten hadden we beide zo iets van: ‘Wat is dit nou weer ….’ Je moest een steile oprijbaan naar beneden lopen en dan kwam je voor een heel oud gebouwtje (zo leek het in ieder geval). De bel deed het niet dus we moesten een tijdje wachten voordat er iemand open deed. Ik vorm altijd een beeld van mensen voordat ik ergens heen ga. Mijn beeld was nu een typisch Australisch gezin, ouders blond haar, twee jongens met lang blond haar spelend op een skateboard en een klein lief blond meisje met staartjes die aan het spelen was met de poppen. Het tegendeel was waar… Het jongentje van 10 deed open en hij had pik zwart haar en was getint. Het bleek dat het de moeder Indisch is en de vader een Engelsman (super wit en rossig haar). Zo blijkt maar weer dat je beeld heel anders kan zijn dan dat het daadwerkelijk is. Laura en ik voelden ons erg bezwaard dat we te laat waren, maar Veena zei meteen: ‘No worries at all! I was also very late.’ Toen we het huis binnen kwamen lopen, moesten we een trap naar beneden. Daar was een huge livingroom die heel sfeervol ingericht was. Hier had ik het gesprek. Ik had zelf niet echt het gevoel dat het gesprek in eerste instantie goed ging en dat vooral mijn Engels echt bagger was, vooral door de zenuwen om Engels te moeten praten. Het voelde daarentegen wel heel fijn en vertrouwd bij haar en ze is net zo’n kletskont als ik! De drie kinderen kwamen ook even kijken en deden natuurlijk erg gek, vooral de tweeling van vier. Oliver, tien jaar, was heel rustig en liep daarna eigenlijk meteen weer naar boven. Ze stelden zich even voor en gingen daarna met de vader mee naar boven om daar te spelen. Veena vertelde dat Oliver gek is om te spelen met de bal. Ik vertelde dat ik in Nederland handbalde en dat hier eigenlijk ook wil oppakken. Zij had er alleen een ander beeld bij handbal, maar ze vertelde dat Oliver het ook geweldig vond om te leren hoe ik dan handbalde. Na het gesprek liepen we naar ‘mijn kamer’ Deze ligt naast de woonkamer. Het is heel mooi ingericht met oude houten meubels die met white wash zijn geverfd! Daarna liet Veena mijn eigen balkon (!!!!!!) zien met een super super super mooi uitzicht op het zwembad (!!!) beneden en een soort vallei met allemaal bomen. Vervolgens liepen we één trap af naar beneden en daar was de speelkamer van de kinderen (dit is gewoon de slaapkamer van mijn ouders en mijzelf bij elkaar. …) die vol ligt met speelgoed. Ook de kamers van de kinderen zijn op deze verdieping en zijn groot en ze hebben ontiegelijk veel kleren. Het leuke is dat Veena echt een hekel heeft aan opvouwen van de kleren en dat ze het gewoon in de kasten propt. Toen ik vertelde dat ik in een kledingwinkel heb gewerkt en dat ik het opvouwen geen probleem vond, zei ze meteen: ‘My mom is gonna love you!!!’. Haar moeder woont namelijk ook in dat huis. Ze is 75 en is een typisch Indisch vrouwtje. Heel lief ook! Ik vertelde Oliver dat ik handbalde en hij zei: ‘Wow, that is amazing!!!!’ Je zag hem gewoon helemaal glunderen. Ik had hem in ieder geval al in the pocket, haha. Toen ik vertelde dat de ballen voor het handbal wat ik speelde een stuk groter zijn en ongeveer liet zien hoe groot zei hij: ‘Oh my god, that’s massive!’ Vooral dat typisch Engelse accent is dan geweldig! In het huis hebben de kinderen hun eigen badkamer en ook ik krijg mijn eigen badkamer. De douche moet ik alleen delen samen met Oliver. But I don’t care . Wanneer je nog een trap naar beneden gaat kom je in een gigantische leef keuken! Echt heel leuk en heel gezellig. Via de keuken kun je naar buiten lopen en kom je bij het zwembad. Het ziet er allemaal echt heel tof uit!
Nu ik dit een beetje terug lees merk ik vooral dat ik over het huis praat, maar het gezin is gewoon zo tof! De mensen zijn heel lief en de kinderen zijn adorable. Veena vertelde dat ze best heel zelfstandig zijn en dat ze zelf ook heel goed kunnen aanvoelen wanneer ze zelf een time-out moeten nemen. Ik vind het ook heel prettig dat we op de dezelfde manier van opvoeden denken. Ze is heel erg voorstander om de kinderen op een positieve manier te benaderen en ook zeker veel liefde naar de kinderen te geven. Op de Pabo heb ik dit natuurlijk ook geleerd om het positieve te benoemen in plaats van het negatieve & ik ben natuurlijk gek op knuffelen met die lieve schattige kindertjes!
Ik denk echt dat ik het heel erg naar mijn zin ga hebben bij het gezin en dat ze me heel erg in het gezin laten thuis voelen. Ze heeft al gezegd dat ik natuurlijk vrij kan krijgen wanneer me ouders langs komen en dat ik vooral veel contact met het thuisfront moet houden: ‘Family and friends are important!’. Wat ik ook heel tof vind is dat er nog veel andere au pairs in de buurt zijn. Ze hebben ook een Facebookpagina waar je je voor kunt aanmelden en afspraken kunt maken om te meeten!

Vandaag kon me dag natuurlijk niet stuk en heb ik best met een grijns rond gelopen dat ik nu dan toch eindelijk een baan heb! Het slechte weer van vandaag kon me gewoon niet schelen. Het is overigens wel echt heel bagger! Gisteravond heeft het zo hard geonweerd. Het flitste aan één stuk door. Sander (jongen uit zelfde hostel) en ik moesten nog terug lopen naar ons eigen hostel en dit hebben we dan ook rennend moeten doen. I was so scared!!!! Op dit moment regent het ook weer verschrikkelijk en zitten we op de kamer te wachten totdat we weer naar het Bunkhouse kunnen. Bunkhouse is ons vorige hostel waar we eigenlijk nog de meeste tijd rondhangen, dat is meer thuiskomen dan dit hostel. Onze scary roommate is gelukkig weg, dus het voelt ook fijn om even rustig op de kamer te zijn.
Vandaag zijn we ook naar Sealife geweest in de city. Hier hebben we $30,- voor betaald, wat het achteraf totaal niet waard was. Het was er super druk wat op zich logisch is: Het is zaterdag, iedereen heeft weekend. En er waren ontiegelijk veel Aziaten! Wel Dory (Finding Nemo) gezien maar verder niet heel spectaculaire haaien ofzo. Beetje jammer! We hebben ook nog gekeken bij de IMAX bioscoop, hier is het grootste scherm ter wereld (is mij ook maar verteld ..) maar daar moest je voor een film $31,- betalen!!!!!! Unbelievable..
Toen we terug liepen naar de ferry hebben we als een gek moeten rennen, omdat het dus zo hard aan het regenen was.
Wat ik morgen ga doen weet ik nog niet, maar ik ga nog even genieten van mijn vrije dag voordat ik maandag naar het gezin kan. Hoe laat ik daar heen kan weet ik nog niet, dus dat moet ik nog eventjes afwachten. Vanavond denk ik maar even een drankje doen om te vieren dat ik een baan heb!

XOXOXO

(Ik heb dit gisteravond geschreven, maar we hebben het zeker met een 'aantal' drankjes gevierd! Toen ik terug kwam op de kamer was er alleen een jongen gigantisch aan het snurken, LANG LEVE DE OORDOPJES!)